Op deze pagina als eerste project: Een officieel portret van de zetelende Hoofdman van de schuttersgilde "Sint- Pieters-op-den-Dijk, Brugge en dit naar aloude traditie. De gilde werd reeds gesticht in 1803 en het eerste portret dateert reeds van 1848. Hieronder ziet U enkele details van enkele van de sedertdien geschilderde portretten...



Als voorbereiding op het portret wordt een namiddagvullend gesprek georganiseerd tussen model en kunstenaar, worden wat schetsen gemaakt, foto's van diverse poses als geheugensteuntje enz... Op basis van al deze informatie wordt het portret dan gerealiseerd op het Atelier tot volledige voltooiing. Hieronder ziet U de eerste aanzetten: Schets en basislagen.

Hieronder: De verdere evolutie na enkele sessies: Eddie Van Hoef heeft de gewoonte om alle reeds eerder verzamelde informatie, fotografisch en vanuit het geheugen simultaan mee te laten spelen in de verdere opbouw waarbij ook niet meteen een grote gelijkenis wordt nagestreefd maar wel de voornaamste typische anatomische kenmerken worden vastgelegd. Tussen de diverse sessies en afwerkingslagen worden soms grotere pauzes ingelast zodat bij de aanvang van elke nieuwe sessie mentaal voldoende kritisch kan beoordeeld worden hoe het resultaat verder moet worden aangepast.

Op de afbeelding hieronder ziet U hoe het portret enkele weken later is geëvolueerd naar een punt waarop de gewenste uitstraling van het model het einddoel sterk begint te benaderen. Dat is: Neutraal kijkend, zelfbewust en voornaam, berustend ook en met toch enige blijk van ingehouden trots. Dit alles maakt ook dat het idee "officieel" portret tastbaar wordt en zorgt er ook voor dat het portret de nodige impact kan hebben op mensen die het model nooit eerder ontmoet hebben. In deze fase ontstaat ook het wezenlijke verschil tussen een foto en een handgemaakt portret! Dat wil zeggen: Een portret als dit komt niet neer op het letterlijk naschilderen van een foto die slechts één tijdsgebonden indruk kan zijn van het moment maar eerder op een compilatie van alle indrukken die men overhoudt aan een ontmoeting in levende lijve. Op deze opname ziet U verder ook hoe Dr. Marcel M.B. Marchau je bij wijze van spreken over de schouder van de kunstenaar heen zelfs vanuit een schuine hoek recht in de ogen kijkt en dat is een goed teken voor een portret "en face"...

Hieronder: Wanneer het punt waarop hij dicht bij het feitelijke portret zit is bereikt stapt de kunstenaar meestal over op het afwerken van de overige details. Dit wordt bewust zo gedaan om de beeltenis die los van de pure gelijkenis een eigen leven is gaan leiden terug uit het hoofd te krijgen zodat nadien helemaal aan het einde onbevangen kan hervat worden en eventueel kan bijgestuurd worden indien zulks nog nodig zou zijn. De details dus...

 

Boven: De meeste mensen kennen dit hamertje wel... om een tik op de knie mee te krijgen... dus iets met zenuwen allicht! verder verwijst het ledergebonden boek ook naar het feit dat deze Hoofdman alle bijgehouden documenten en verslagen liet inbinden in een aantal boeken... voor het nageslacht. Onder: Een ereteken in zilver... een vogel... duif op een tak?

Hieronder: Het is gebruikelijk om - vooral in een officieel portret - de nodige aandacht te besteden aan de verwezenlijkingen van de geportretteerde. Hier gebeurt dit ondermeer door de weergave van een indrukwekkend aantal decoraties en eretekens waaronder ook enkele hoogste onderscheidingen, niet van de minste kan men wel zeggen! Schilderkundig héél leuk ook om te doen, met enkele toetsen pure kleur, suggestief maar vanop de juiste kijkafstand erg overtuigend toch qua stofindruk, glans enz... In dit soort details zie je wat het verschil echt is tussen schilderen en fotograferen...

Hieronder: Het volledig afgewerkte portret in de gesimuleerde lijst...

...en hieronder: Als laatste test is het de gewoonte hier op het Atelier om nog enkele controles uit te voeren alvorens het portret als voltooid te beschouwen. Eén van deze ingrepen is het portret omkleuren naar een zwart-wit situatie wat je beter toelaat om de plastische juistheid te beoordelen van de diverse volumes. Een tweede ingreep is het bestuderen van het spiegelbeeld. Als er een probleem mee zou zijn dat niet meteen zichtbaar is, dan zal elke mogelijke onredelijkheid qua kijkrichting en schaduwwerking hier meteen opvallen, maar hier dus niet. Het maken van een spiegelbeeld heeft ook nog een andere functie: Iedereen die de geportretteerde kent kan het geschilderd portret beoordelen zoals het werd gemaakt, maar er is natuurlijk ook nog het model zelf: Deze kent zijn eigen beeld enkel uit de spiegel... en dat is... gespiegeld dus! Of het nu om een schilderij of een foto gaat: Als je jezelf wil zien zoals je jezelf kent, dan bekijk je je eigen beeltenis best gespiegeld, kwestie van jezelf dus beter te herkennen.

Binnenkort wordt er gestart met een erg originele decoratie van de wanden in de vernieuwde brood- en banketbakkerij, tearoom en ijssalon De Vocht in Lier waar alles draait rond de relatie met een knipoogje toch wel tussen al het lekkers dat de bakkersstiel te bieden heeft, de visuele kunsten en stijlvol vrouwelijk schoon. Hieronder ziet U alvast een voorsmaakje: Deze tekening werd gemaakt als ontwerp voor een reclamecampagne op de bussen van de Lijn.

In afwachting van het project in de bakkerij in Lier werd dankzij het schitterende nazomerweer eind september in Oostende na de renovatie van de gevel van het bedrijf Falco-Marine ook nog een poort beschilderd. Hiervoor viel de keuze op een fragment van het reproductierechtenvrije werk "De paarden van Neptunus", geschilderd door de Engelsman Walter Crane in 1892. Een en ander werd ook gewijzigd zodat hier eerder sprake is van een adaptatie dan van een slaafse copie. Hieronder ziet U de evolutie van dit werk te beginnen met het uittekenen van de voorstelling...